Bazı insanlar vardır bilirsiniz , hayatımda verdiğim hiçbir karardan pişmanlık duymadım tekrar aynı hayatı yaşasam aynı şeyleri yapardım derler. Allahım bu nasıl bir özgüven nasıl bir mutluluk hali. Herhalde bana sorulursa bu soru pişman olmadığım şeylerin sayısı bir elimin parmaklarını geçmez. Niye hep yanlış kararlar veriyorum ? Korkaklığımdan mı , üşengeçliğimden mi yoksa hiçbir karar vermiyor yalnızca öylesine sürükleniyor muyum?
Çok şey mi istiyorum hayattan , yalnızca herkesin istedikleri... Eskiden çok şey isterdim belki herkes gibi hayallerim vardı. Ama artık sadece rüyalarımda mutluyum rüyalarımda düşlüyorum hayallerimi gerçek olmuşlar gibi. Çok yorgunum artık. Başlayan her yeni güne hazırlanmak , modern köle pazarı gibi sıra sıra dizilip nefret ettiğim insanların olduğu bir türlü kurtulamadığım iş yerine gitmek , sahte dostluklar , dört duvar arasında gün boyu gökyüzünü bile göremeden geçen bir hayat. Evde bekleyen kimsenin olmaması , merak eden kimsenin olmaması , yükünü hafifletecek kimsenin olmaması çok zor geliyor. Artık ben de güçlü olmak istemiyorum , bana da yardım edilsin istiyorum. Beni de hoş gören , hatalarımda yardımcı olan , yol gösteren ya da sadece ve sadece yanımda olduğunu bildiğim bir sn sonra bana kazık atmayacağından emin olduğum birileri olsun istiyorum. Çok bıkkın ve çok yorgunum. Artık gücüm kalmadı. Hayattan vazgeçecek kadar cesur değilim , bunun bile kendiliğinden olmasını istiyorum. Yatsam , hiç uyanmasam ... Huzurlu bir rüyadan sonra gayet kolay ve aynen benim korkaklığım ve üşengeçliğime uygun bir son. Canım annem bir tek sen üzülürsün bana bir tek sen perişan olursun ama senle de bir türlü anlaşamadık hayata çok farklı bakıyoruz. Böyle düşününce yapamadığım bir şeyin hayali ardından kendime üzülünce kendime öfkem daha da artıyor. İnsanlar nasıl hayat mücadelesi veriyorlar nasıl dört elle sarılıp pes etmiyorlar ve yakınmıyorlar. Bense sulugöz bir korkak olarak mızmızlanıyorum.
